آرتمیا در تغذیه ماهیان

آرتمیا یا میگوی آب شور (Brineshrimp Artemia) جزء موجودات ریز دریایی از شاخه بند پایان، رده سخت پوستان و زیر رده آبشش پایان است که امروزه به عنوان یک غذای زنده ارزشمند برای تغذیه بسیاری از ماهیان پرورشی، میگو و انواع ماهیان تزیینی بویژه در مراحل حساس لاروی در سطح وسیعی در جهان به کار برده می‌شود.

ناپلیوس (Nauplious) آرتمیا، غذای زنده ارزشمندی برای تغذیه لارو ماهی، سخت پوستان و صدف‌داران می‌باشد. توانایی ویژه آرتمیا در تشکیل جنین‌های گاسترولایی به نام سیست، آن را به عنوان یک منبع غذایی آسان و بی دردسر مطرح ساخته است. سیست آرتمیا را می توان در شرایط سرما و خشک به مدت طولانی نگهداری نمود. در مواقع لزوم میتوان مقداری از سیست را از سردخانه خارج و با ایجاد شرایط انکوباسیونی، نوزاد خارج شده از تخم را مورد تغذیه آبزیان مختلف قرار داد. آرتمیا یک موجود فیلتر کننده غیر انتخابی است و ذرات غذایی کمتر از ۵۰ میکرون که شامل باکتریها، فیتو پلانکتونهای کوچک و تک سلولی هستند را مورد تغذیه قرار می‌دهد.

آن دسته از پست لاروهای میگو یا بچه ماهیانی که در مراحل شروع تغذیه‌ای‌شان از ناپلیوس آرتمیا تغذیه می‌کنند، باعث افزایش تولید، بالا رفتن درصد بقاء، سرزندگی و نشاط بیشتر، تنوع رنگی در نزد ماهیان آکواریومی، و به‌ویژه مقاومت آنها در برابر شرایط نامساعد محیطی و عوامل بیماری‌زا می‌شوند.

دریاچه ارومیه از مهمترین زیستگاه‌های آرتمیا در ایران می‌باشد که با توجه به ویژگی‌های خاص آرتمیای ساکن آن، آرتمیا ارومیانا (Artemia urmiana) نامگذاری شده است. علاوه بر دریاچه ارومیه، در سایر نقاط ایران از جمله دریاچه شورابیل اردبیل، آبگیرهای اینچه و شور در گرگان و گلستان، آبگیرهای حاشیه ای قم، مسجد سلیمان، خوزستان، دریاچه جازموریان کرمان، دریاچه‌های پریشان و مهارلو در فارس، مرداب گاو خونی در یزد، منطقه میقان اراک و… نیز وجود دارد.